و در حالی که من اینجا نشسته ام و در نهایت نمی توانم این درس مهم بازیکن را هضم کنم، یک هشدار به هر کسی که با همین مشکل دست و پنجه نرم می کند: گرفتار بازی هایی نشوید که دیگر از آنها لذت نمی برید – آنها ارزش وقت شما را ندارند، نقطه! ده ها هزار بازی عالی دیگر در انتظار شما هستند که نمی توانند منتظر بمانند تا بالاخره از انبوه شرم شما فرار کنند.
در واقع، من باید حداکثر تا این لحظه یک بار برای همیشه درس خود را یاد می گرفتم: اگر زمانی از لذت بردن از یک بازی دست بردارید، لازم نیست آن را تا آخر بازی کنید. این معنا ندارد! و با این حال من خودم را چندین بار در سال در همان آشفتگی می بینم. DOOM، Watch Dogs 2 و Life is Strange 2 – همه بازی‌هایی که در ابتدا من را جذب کردند – همه بازی‌هایی که اگر آنها را در نیمه راه رها می‌کردم، خیلی بهتر به یاد می‌آورم.
و بنابراین من خودم را برای 24 ساعت دیگر از طریق داستان و چند ماموریت جانبی عذاب دادم تا اینکه در نهایت بعد از تقریبا 50 ساعت دیدم که تیتراژ روی صفحه چشمک می زند. سپس – و تنها پس از آن – می توانم خودم را مجبور به ترک بازی از طریق ALT+F4 کنم و آن را به صورت هشت ضلعی از هارد دیسکم خارج کنم. من رستگار شدم!
زبان ها:انگلیسی آلمانی
اما این جذابیت با هر مرحله از کاراکتر من کم شد. من بیشتر و بیشتر قدرتمند شدم، در نهایت حتی غیرقابل توقف. و از آنجایی که سیستم دیالوگ در Fallout 4 کاملاً من را ناامید کرد، بسیاری از موقعیت‌ها به تیراندازی‌های کسل‌کننده‌ای ختم شد که چند دقیقه طول کشید. من سوخته بودم – بعد از حدود 24 ساعت بازی. اما باز هم نتوانستم متوقف شوم. من باید Fallout 4 را تمام می کردم – حتی اگر دیگر از آن لذت نمی بردم.
وقتی کاری را شروع می کنم، باید آن را تمام کنم
در 20 سالی که گیمر هستم، چیزهای زیادی از بازی ها یاد گرفته ام، اما هنوز یک درس مهم را درونی نکرده ام. و این مرا در فواصل زمانی معین به مرز ناامیدی سوق می دهد.
Fallout 4 – Game of the Year Edition (PS4) را در آمازون تماشا کنید